ଆଲୁମିନିଅମ ଇତିହାସ
ପ୍ରାରମ୍ଭିକ ଇତିହାସ ସମ୍ପାଦନା
ଆଲୁମିନିୟମର ଇତିହାସ ଏହାର ଯୌଗିକ ଆଲୁମର ବ୍ୟବହାରଦ୍ୱାରା ପ୍ରଭାବିତ ହୋଇଥିଲା | ଆଲୁମର ପ୍ରଥମ ଲିଖିତ ରେକର୍ଡ ଖ୍ରୀଷ୍ଟପୂର୍ବ ପଞ୍ଚମ ଶତାବ୍ଦୀରେ ଗ୍ରୀକ୍ ଐତିହାସିକ ହେରୋଡୋଟସଙ୍କ ଦ୍ .ାାଦ୍ୱାରା ହୋଇଥିଲା। ପ୍ରାଚୀନମାନେ ଏହାକୁ ରଙ୍ଗୀନ ମର୍ଡାଣ୍ଟ, ମେଡିସିନ୍, ରାସାୟନିକ ମିଲ୍ ଏବଂ ଦୁର୍ଗକୁ ଶତ୍ରୁମାନଙ୍କ ଅଗ୍ନି ଆକ୍ରମଣରୁ ରକ୍ଷା କରିବା ପାଇଁ କାଠ ପାଇଁ ଅଗ୍ନି-ପ୍ରତିରୋଧକ ଆବରଣ ଭାବରେ ବ୍ୟବହାର କରିଥିଲେ। ଆଲୁମିନିୟମ୍ ଧାତୁ ଅଜ୍ଞାତ ଥିଲା । ରୋମାନ୍ ଲେଖକ ପେଟ୍ରୋନିଅସ୍ ତାଙ୍କ ଉପନ୍ୟାସ ସାଟ୍ରିକନରେ ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି ଯେ ସମ୍ରାଟଙ୍କୁ ଏକ ଅସାଧାରଣ ଗ୍ଲାସ୍ ଭେଟି ଦିଆଯାଇଥିଲା: ଏହାକୁ ଚଟାଣ ଉପରେ ନିକ୍ଷେପ ପରେ ଏହା ଭାଙ୍ଗି ନଥିଲା କିନ୍ତୁ କେବଳ ବିକୃତ ହୋଇଯାଇଥିଲା। ଏହାକୁ ହାତୁଡ଼ି ବ୍ୟବହାର କରି ପୂର୍ବ ଆକାରକୁ ଫେରାଇ ଅଣାଯାଇଥିଲା । ଏହି ସାମଗ୍ରୀ କିପରି ଉତ୍ପାଦନ କରାଯିବ, ତାହା ଅନ୍ୟ କେହି ଜାଣି ନ ଥିବାର ଉଦ୍ଭାବକଙ୍କଠାରୁ ଜାଣିବା ପରେ, ସମ୍ରାଟ ଉଦ୍ଭାବକଙ୍କୁ ମୃତ୍ୟୁଦଣ୍ଡ ଦେଇଥିଲେ ଯେପରି କି ସୁନାମୂଲ୍ୟ ହ୍ରାସ ନଘଟିବ। ରୋମାନ୍ ଐତିହାସିକ ପ୍ଲିନି ଦି ଏଲ୍ଡରଙ୍କ ପ୍ରାକୃତିକ ଇତିହାସରେ (ଯିଏ କାହାଣୀଟି ପ୍ରାମାଣିକ ପରିବର୍ତ୍ତେ ବାରମ୍ବାର ପୁନରାବୃତ୍ତି ମାଧ୍ୟମରେ ପ୍ରଚଳିତ ଥିଲା) ଏବଂ ରୋମାନ୍ ଐତିହାସିକ କ୍ୟାସିୟସ୍ ଡିଓଙ୍କ ରୋମାନ୍ ଇତିହାସରେ ଏହି କାହାଣୀର ବିବିଧତା ବିଷୟରେ ଉଲ୍ଲେଖ କରାଯାଇଥିଲା [5] କେତେକ ସୂତ୍ରରୁ ଜଣାପଡିଛି ଯେ ଏହି ଗ୍ଲାସ୍ ଆଲୁମିନିୟମ୍ ହୋଇପାରେ। ସମ୍ଭବତଃ ଆଲୁମିନିୟମ ଆଧାରିତ ମିଶ୍ରଧାତୁ ପ୍ରଥମ ଜିନ ବଂଶୀୟ ଶାସନ (୨୬୬-୪୨୯) କାଳରେ ଚୀନରେ ଉତ୍ପାଦନ କରାଯାଉଥିଲା।
କ୍ରୁସେଡ୍ ପରେ ଆଲୁମ୍ ଆନ୍ତର୍ଜାତୀୟ ବାଣିଜ୍ୟର ଏକ ଦ୍ରବ୍ୟ ଥିଲା; [9] ଏହା ୟୁରୋପୀୟ କପଡା ଶିଳ୍ପରେ ଅପରିହାର୍ଯ୍ୟ ଥିଲା। କ୍ୟାଥୋଲିକ୍ ୟୁରୋପରେ ଛୋଟ ଆଲୁମ୍ ଖଣିଗୁଡିକ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଥିଲା କିନ୍ତୁ ଅଧିକାଂଶ ଆଲୁମ୍ ମଧ୍ୟପ୍ରାଚ୍ୟରୁ ଆସୁଥିଲା । ଅସ୍ମାନୀମାନେ ରପ୍ତାନି ଟିକସକୁ ବହୁଗୁଣିତ କଲାବେଳକୁ ପଞ୍ଚଦଶ ଶତାବ୍ଦୀର ମଧ୍ୟଭାଗ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆଲୁମ ଭୂମଧ୍ୟସାଗର ଦେଇ ବାଣିଜ୍ୟ ହେଉଥିଲା । କିଛି ବର୍ଷ ମଧ୍ୟରେ, ଇଟାଲୀରେ ପ୍ରଚୁର ପରିମାଣରେ ଆଲୁମ୍ ଆବିଷ୍କୃତ ହେଲା। ପୋପ୍ ପିୟୁସ୍ -୨ ପ୍ରାଚ୍ୟରୁ ସମସ୍ତ ଆମଦାନୀକୁ ନିଷିଦ୍ଧ କରି ଆଲୁମ ବାଣିଜ୍ୟରୁ ଲାଭ ବ୍ୟବହାର କରି ଅସ୍ମାନୀମାନଙ୍କ ସହ ଯୁଦ୍ଧ ଆରମ୍ଭ କଲେ । ଇଉରୋପୀୟ ଔଷଧଶିଳ୍ପରେ ଏହି ନୂତନ ଭାବରେ ମିଳିଥିବା ଆଲୁମ୍ ଦୀର୍ଘ ଦିନ ଧରି ଏକ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଭୂମିକା ଗ୍ରହଣ କରିଥିଲା, କିନ୍ତୁ ପପାଲ୍ ସରକାରଙ୍କଦ୍ୱାରା ଆଲମ୍ ପାଇଁ ସ୍ଥିର ହୋଇଥିବା ଉଚ୍ଚ ମୂଲ୍ୟ ଶେଷରେ ଅନ୍ୟ ରାଜ୍ୟମାନଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କର ନିଜସ୍ୱ ଉତ୍ପାଦନ ଆରମ୍ଭ ପାଇଁ ବାଟ କଢ଼ାଇଲା; ୧୬ ଶତାବ୍ଦୀରେ ବୃହତ ଆକାରର ଆଲୁମ ଖଣିରୁ ଉତ୍ତୋଳନ ୟୁରୋପର ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଅଞ୍ଚଳକୁ ବ୍ୟାପିଥିଲା।
ଫିଟିକିରି ସମ୍ପାଦନା
ମଧ୍ୟଯୁଗର ଆରମ୍ଭରେ, ଆଲୁମର ପ୍ରକୃତି ଅଜ୍ଞାତ ଥିଲା। ପ୍ରାୟ ୧୫୩୦ ମସିହାରେ, ସ୍ୱିଡେନ ଚିକିତ୍ସକ ପାରାସେଲସ୍ ଆଲମକୁ ଭିଟ୍ରିଓଲ୍ (ସଲଫେଟ୍)ଠାରୁ ପୃଥକ ଭାବରେ ସ୍ୱୀକୃତି ଦେଇଥିଲେ ଏବଂ ଏହା ଏକ ମୃତ୍ତିକାର ଲବଣ ବୋଲି ସୂଚାଇଥିଲେ । ୧୫୯୫ ମସିହାରେ, ଜର୍ମାନ ଡାକ୍ତର ତଥା ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ଆଣ୍ଡ୍ରିଆସ୍ ଲିବାଭିୟସ୍ ଦର୍ଶାଇଥିଲେ ଯେ ଆଲୁମ୍ ଏବଂ ସବୁଜ ଏବଂ ନୀଳ ଭିଟ୍ରିଓଲ୍ ସମାନ ଏସିଡଦ୍ୱାରା ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିଲା କିନ୍ତୁ ବିଭିନ୍ନ ମୃତ୍ତିକା; ଆଲୁମ୍ ସୃଷ୍ଟି କରିଥିବା ଅନାବିଷ୍କୃତ ମୃତ୍ତିକା ପାଇଁ ସେ "ଆଲୁମିନା" ନାମଦେବାକୁ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଇଥିଲେ। 1702ମସିହାରେ ଜର୍ମାନ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ଜର୍ଜ ଏର୍ନଷ୍ଟ ଷ୍ଟାହଲ ସୂଚାଇଥିଲେ ଯେ ଆଲୁମର ଅଜ୍ଞାତ ଆଧାର ଚୂନ କିମ୍ବା ଚକ୍ ଭଳି ; ଏହି ଭୁଲ ତଥ୍ୟକୁ ଅର୍ଦ୍ଧ ଶତାବ୍ଦୀ ଧରି ଅନେକ ବୈଜ୍ଞାନିକ ଆଦାନପ୍ରଦାନ/ବିତରଣ କରିଥିଲେ। ୧୭୨୨ ମସିହାରେ, ଜର୍ମାନ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ଫ୍ରିଡ୍ରିଚ୍ ହୋଫମ୍ୟାନ୍ ପରାମର୍ଶ ଦେଇଥିଲେ ଯେ ଆଲୁମର ଆଧାର ଏକ ଭିନ୍ନ ମୃତ୍ତିକା ଅଟେ । ୧୭୨୭ ମସିହାରେ, ଫ୍ରାନ୍ସର ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ଇଟିଏନ୍ ଜିଓଫ୍ରୋ ସେଣ୍ଟ-ହିଲାଏର୍ ଦାବି କରିଥିଲେ ଯେ ଆଲୁମ୍ ଏକ ଅଜ୍ଞାତ ମୃତ୍ତିକା ଓ ସଲଫୁରିକ୍ ଏସିଡଦ୍ୱାରା ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିଲା;ସେ ଭୁଲବଶତଃ ବିଶ୍ୱାସ କରୁଥିଲେ ଯେ ସେହି ଅଜ୍ଞାତ ମୃତ୍ତିକା ଜଳିଲେ ସିଲିକା ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ। (ଜିଓଫ୍ରୋଇଙ୍କ ଭୁଲକୁ 1785 ମସିହାରେ ହିଁ ଜର୍ମାନ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ତଥା ଫାର୍ମାସିଷ୍ଟ ଜୋହାନ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିଆନ ୱିଗଲେବଙ୍କଦ୍ୱାରା ସଂଶୋଧନ କରାଯାଇଥିଲା। ସମସାମୟିକ ବିଶ୍ୱାସ/ମାନ୍ୟତା ବିପକ୍ଷରେ ସେ ସିଦ୍ଧାନ୍ତ/ନିର୍ଣ୍ଣୟରେ ପହଞ୍ଚିଥିଲେ ଯେ,ଆଲମର ମୃତ୍ତିକା ସିଲିକା ଏବଂ କ୍ଷାରରୁ କୃତ୍ରିମ ଉପାୟରେ ତିଆରି କରାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ। ଫରାସୀ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ଜାନ ଗେଲୋ 1739 ମସିହାରେ ପ୍ରମାଣ କରିଥିଲେ ଯେ, ସେହି ମୃତ୍ତିକା ଥିବା ଲବଣ ଏବଂ ଆଲୁମ ଉପରେ ଏକ କ୍ଷାରର ପ୍ରତିକ୍ରିୟାରେ ଉତ୍ପନ୍ନ ଲବଣ ସମାନ । 1746 ମସିହାରେ ଜର୍ମାନ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ଜୋହାନ୍ ହେନ୍ରିଚ୍ ପଟ୍ ଦର୍ଶାଇଥିଲେ ଯେ ଆଲମ ଦ୍ରବଣରେ କ୍ଷାରର ମିଶ୍ରଣରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ କଠିନ ପଦାର୍ଥ ା ଚୂନ ଏବଂ ଚକଠାରୁ ଭିନ୍ନ ଅଟେ।
1754 ମସିହାରେ ଜର୍ମାନ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ଆଣ୍ଡ୍ରିଆସ୍ ସିଗିସମୁଣ୍ଡ ମାରଗ୍ରାଫ୍ ସଲଫୁରିକ୍ ଏସିଡକୁ ଗରମ କରି, ସେଥିରେ ପଟାସ ମିଶାଇ କୃତ୍ରିମ ଉପାୟରେ ଆଲମ ଲବଣ ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲେ। ସେ ହୃଦୟଙ୍ଗମ କଲେ ଯେ ସଲଫୁରିକ୍ ଏସିଡରେ ସୋଡା, ପୋଟାଶ୍ କିମ୍ବା ଏକ କ୍ଷାର ମିଶାଇବାଦ୍ୱାରା ଆଲୁମ୍ ଉତ୍ପନ୍ନ ହେଉଛି। ସେ ସେହି ଲବଣକୁ କ୍ଷାରୀୟ ବୋଲି ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଥିଲେ, ଯେହେତୁ ସେ ଶୁଖିବା ସମୟରେ ଏସିଡରେ ଦ୍ରବୀଭୂତ ହୋଇଥିବାର ଆବିଷ୍କାର କରିଥିଲେ । ମାର୍ଗ୍ରାଫ୍ ଏହି ମୃତ୍ତିକାର ଲବଣକୁ ମଧ୍ୟ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଥିଲେ: କ୍ଲୋରାଇଡ୍, ନାଇଟ୍ରେଟ୍ ଏବଂ ଆସେଟେଟ୍ | ୧୭୫୮ମସିହାରେ, ଫରାସୀ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ପିଆର ମାକକର୍ ଲେଖିଥିଲେ ଯେ ଆଲୁମିନା ଏକ ଧାତବ ମୃତ୍ତିକା ସଦୃଶ। ୧୭୬୦ ମସିହାରେ, ଫରାସୀ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ଥିଓଡୋର୍ ବରୁନ୍ ଡି ହେନୋଭିଲ୍ ଆଲୁମିନା ଏକ ଧାତବ ମୃତ୍ତିକା ବୋଲି ଦୃଢେ଼ାକ୍ତି ପ୍ରକାଶ କରିଥିଲେ।
୧୭୬୭ ମସିହାରେ, ସ୍ୱିଡେନ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ଟର୍ବର୍ନ ବର୍ଗମାନ ସଲଫୁରିକ୍ ଏସିଡରେ ଆଲୁନାଇଟ୍ ଫୁଟାଇ ଏବଂ ଦ୍ରବଣରେ ପୋଟାଶ୍ ମିଶାଇ ଆଲୁମ୍ କୃତ୍ରିମ ଉପାୟରେ ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲେ | ସେ ପୋଟାସିୟମର ସଲଫେଟ୍ ଏବଂ ଆଲୁମ୍ ମୃତ୍ତିକା ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରତିକ୍ରିୟାଦ୍ୱାରା ଆଲୁମ୍ ମଧ୍ୟ ଉତ୍ପାଦନ କରିଥିଲେ, ଯାହା ଦର୍ଶାଇଥିଲା ଯେ ଆଲୁମ୍ ଏକ
ଦୈତ ଲବଣ ଅଟେ | ିି 1776ରେ ଜର୍ମାନ ଔଷଧ ନିର୍ମାଣ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ କାର୍ଲ ୱିଲହେଲମ୍ ସ୍କିଲ୍ ଦର୍ଶାଇଛନ୍ତି ଯେ ଉଭୟ ଆଲୁମ୍ ଏବଂ ସିଲିକା ମାଟିରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଛି ଏବଂ ଆଲୁମ୍ ସିଲିକନ୍ ଧାରଣ କରିନାହିଁ। ୧୭୮୨ ମସିହାରେ ଲେଖିଥିଲେ, ଫରାସୀ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ଆଣ୍ଟୋଏନ୍ ଲାଭୋଇସିଅର୍ ଆଲୁମିନାକୁ ଏକ ଧାତୁର ଅକ୍ସାଇଡ୍ ଭାବରେ ଅମ୍ଳଜାନ ସହିତ ଜଡିତ ବୋଲି ବିବେଚନା କରିଥିଲେ ଯାହା ଏତେ ଶକ୍ତ ଯେ, କୌଣସି ଜଣାଶୁଣା ହ୍ରାସକାରୀ ଏଜେଣ୍ଟ ଏହାକୁ ଅଲଗା କରିପାରିବ ନାହିଁ।
1815 ମସିହାରେ ି ସ୍ୱିଡେନ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ଜନ୍ସ ଯାଦବ ବର୍ଜେଲିଅସ୍ ଆଲୁମିନା ପାଇଁ AlO3 ସୂତ୍ର ପରାମର୍ଶ ଦେଇଥିଲେ। ସଠିକ୍ ସୂତ୍ର, Al2O3, ଜର୍ମାନ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ଏଲହର୍ଡ ମିଚର୍ଲିଚଙ୍କଦ୍ୱାରା ା 1821 ମସିହାରେ ସ୍ଥାପିତ ହୋଇଥିଲା; ଏହା ବର୍ଜେଲିଅସ୍ ଧାତୁର ସଠିକ ପରମାଣୁ ଓଜନ(୨୭) ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରିବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କଲା | [25]
ଧାତୁ ପୃଥକୀକରଣ ସମ୍ପାଦନା
1760 ମସିହାରେ, ବରୁନ୍ ଡି ହେନୋଭିଲ୍ ଆଲୁମିନାରୁ ଆଲୁମିନିଅମ ପୃଥକୀକରଣରେ ଅସଫଳ ହୋଇଥିଲେ। ତାଙ୍କର ଦାବିଗୁଡିକ ପ୍ରକାଶିତ ହୋଇନଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେ ସେହି ସମୟରେ ପୃଥକୀକରଣର ପ୍ରତ୍ୟେକ ପଦ୍ଧତି ପ୍ରୟୋଗ କରିଥିଲେ ବୋଲି ସେ ଦାବି କରିଛନ୍ତି। ସମ୍ଭବତଃ ସେ ଆଲୁମ୍ ସହିତ ଅଙ୍ଗାରକାମ୍ଳ କିମ୍ବା କିଛି ଅଙ୍ଗାରକଜାତୀୟ ପଦାର୍ଥ ସହିତ ମିଶାଇ ଫ୍ଲକ୍ସ ପାଇଁ ଲୁଣ କିମ୍ବା ସୋଡା ସହିତ ମିଶାଇ ଏହାକୁ ଅଙ୍ଗାର ନିଆଁରେ ଗରମ କରିଥିଲେ | ଅଷ୍ଟ୍ରିଆର ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ଆଣ୍ଟନ୍ ଲିଓପୋଲ୍ଡ ରୁପ୍ରେଚ୍ ଏବଂ ମ୍ୟାଟେଓ ଟୋଣ୍ଡି 1790 ମସିହାରେ ବରୁଣଙ୍କ ପରୀକ୍ଷଣକୁ ପୁନରାବୃତ୍ତି କରି ତାପମାତ୍ରାକୁ ଅଧିକ ବୃଦ୍ଧି କରିଥିଲେ। ସେମାନେ ଛୋଟ ଧାତବ କଣିକା ପାଇଲେ ଯାହାକୁ ସେମାନେ ଖୋଜୁଥିବା ଧାତୁ ବୋଲି ବିଶ୍ୱାସ କରୁଥିଲେ; କିନ୍ତୁ ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ଅନ୍ୟ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀମାନଙ୍କଦ୍ୱାରା ହୋଇଥିବା ପରୀକ୍ଷଣରୁ ଜଣାପଡିଲା ଯେ ଅଙ୍ଗାର ଏବଂ ହାଡ ପାଉଁଶରେ ଥିବା ଅଶୁଦ୍ଧ ପଦାର୍ଥରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥିବା ଯୌଗିକଟି ଥିଲା ଲୌହ ଫସଫାଇଡ୍ । ଜର୍ମାନ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ମାର୍ଟିନ ହେନ୍ରିଚ୍ କ୍ଲାପ୍ରୋଥ ଏହା ପରେ ମନ୍ତବ୍ୟ ଦେଇଥିଲେ, "ଯଦି ଏପରି ଏକ ଖଣିଜ ଲବଣ ଅଛି ତେବେ ଏହାର ଧାତବ ପ୍ରକୃତି ପ୍ରକାଶ କରାଯିବା ଉଚିତ, ଯଦି ତାହା ଥାଏ, ତେବେ ସେହି ଖଣିଜ ଲବଣରୁ ଶୁଦ୍ଧ ଧାତୁ ପୃଥକୀକରଣ ପାଇଁ ଉପଯୁକ୍ତ ପରୀକ୍ଷଣ ସର୍ବାଧିକ ଉତ୍ତପ୍ତ ଅଗ୍ନିରେ ମାଧ୍ୟମରେ ପରୀକ୍ଷା କରାଯିବା ଉଚିତ। ବଡ଼ ଏବଂ ଛୋଟ ପରିମାଣରେ ସମସ୍ତ ପ୍ରକାରର ପଦ୍ଧତିରେ , ଉକ୍ତ ଖଣିଜ ଲବଣ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଆଲୁମିନା ଅଟେ, ତଥାପି ଏହାର ଧାତୁକରଣକୁ କେହି ଅନୁଭବ କରି ନାହାଁନ୍ତି | ୧୭୯୪ ମସିହାରେ ଲାଭିସିଅର ଓ ୧୭୯୫ରେ ଫରାସୀ ରସାୟନବିତ ମୋର୍ଭୋ ଶୁଦ୍ଧ ଅମ୍ଳଜାନ ପ୍ରୟୋଗ କରି ଅଙ୍ଗାର ଅଗ୍ନିରେ ଆଲୁମିନାକୁ ତରଳାଇ ଏକ ଧଳା ଆସ୍ତରଣରେ ପରିଣତ ହେଲା, କିନ୍ତୁ କୌଣସି ଧାତୁ ମିଳିଲା ନାହିଁ । ଆମେରିକୀୟ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ରବର୍ଟ ହେରେ 1802 ମସିହାରେ ଏକ ଅକ୍ସିହାଇଡ୍ରୋଜେନ୍ ବ୍ଲୋପାଇପ୍ ସହିତ ଆଲୁମିନାକୁ ତରଳାଇ ଦେଇଥିଲେ, ଏବଂ ଆସ୍ତରଣ ମଧ୍ୟ ପାଇଥିଲେ, ତଥାପି କୌଣସି ଧାତୁ ପାଇଲେ ନାହିଁ | 1807 ମସିହାରେ, ବ୍ରିଟିଶ୍ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ହାମଫ୍ରି ଡେଭି କ୍ଷାରୀୟ ବ୍ୟାଟେରୀ ସହିତ ଆଲୁମିନାକୁ ସଫଳତାର ସହିତ ଇଲେକ୍ଟ୍ରୋଲାଇଜ୍ କଲେ, କିନ୍ତୁ ଫଳସ୍ୱରୂପ ଏହି ମିଶ୍ରଣରେ ପୋଟାସିୟମ୍ ଏବଂ ସୋଡିୟମ୍ ରହିଥିଲା, ଏବଂ ଡେଭି ଆକାଂକ୍ଷିତ ଧାତୁକୁ ପୃଥକ କରିବାରେ କୌଣସି ମାଧ୍ୟମ ପାଇନଥିଲେ । ତା’ପରେ ସେ ପୋଟାସିୟମ୍ ସହିତ ଆଲୁମିନାକୁ ଗରମ କରି ପୋଟାସିୟମ୍ ଅକ୍ସାଇଡ୍ ଗଠନ କରିଥିଲେ କିନ୍ତୁ ପ୍ରାର୍ଥିତ ଧାତୁ ଉତ୍ପାଦନ କରିବାରେ ଅସମର୍ଥ ହୋଇଥିଲେ । 1808 ମସିହାରେ, ଡେଭି ଆଲୁମିନାର ଇଲେକ୍ଟ୍ରୋଲାଇସିସ୍ ଉପରେ ଏକ ଭିନ୍ନ ପରୀକ୍ଷଣ କରି ପ୍ରଦର୍ଶିତ କଲେ ଯେ ଆଲୁମିନା ଇଲେକ୍ଟ୍ରିକ୍ ଆର୍କରେ ବିଭାଜିତ ହୋଇଗଲା କିନ୍ତୁ ଲୁହା ସହିତ ମିଶ୍ରିତ ଧାତୁ ଗଠନ କଲା; ସେ ଦୁଇଟାକୁ ଅଲଗା କରିବାରେ ଅସମର୍ଥ ହେଲେ। ଶେଷରେ, ସେ ଆଉ ଏକ ଇଲେକ୍ଟ୍ରୋଲାଇସିସ୍ ପରୀକ୍ଷଣ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲେ, ଲୁହା ଉପରେ ଧାତୁ ସଂଗ୍ରହ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲେ, କିନ୍ତୁ ପୁନର୍ବାର ଲୋଭନୀୟ ଧାତୁକୁ ଏଥିରୁ ଅଲଗା କରିବାରେ ଅସମର୍ଥ ହେଲେ | ଡେଭି ଏହି ଧାତୁକୁ 1808 [30]ରେ ଆଲୁମିୟମ୍ ଏବଂ 1812ରେ ଆଲୁମିନମ୍ ନାମରେ ନାମିତ କରିବାକୁ ପରାମର୍ଶ ଦେଇଥିଲେ, ଯାହାଦ୍ୱାରା ଆଧୁନିକ ନାମ ଉତ୍ପନ୍ନ ହେଲା | ଅନ୍ୟ ବୈଜ୍ଞାନିକମାନେ ଆଲୁମିନିୟମ ବନାନ ବ୍ୟବହାର କରିଥିଲେ; ପୂର୍ବ ବନାନ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଦଶନ୍ଧିରେ ଯୁକ୍ତରାଷ୍ଟ୍ରରେ ପୁନର୍ବାର ବ୍ୟବହାର ହେଲା ।
ଆମେରିକୀୟ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ବେଞ୍ଜାମିନ୍ ସିଲିମାନ୍ 1813 ମସିହାରେ ହେରେଙ୍କ ପରୀକ୍ଷଣର ପୁନରାବୃତ୍ତି କରିଥିଲେ ଏବଂ ଖୋଜା ଯାଇଥିବା ଧାତୁର ଛୋଟ ଗ୍ରାନୁଲ୍ ପାଇଥିଲେ, ଯାହା ପ୍ରାୟ ତୁରନ୍ତ ଜଳି ଯାଇଥିଲା |
1824 ମସିହାରେ, ଡେନମାର୍କର ପଦାର୍ଥବିଜ୍ଞାନୀ ହାନ୍ସ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିଆନ ଷ୍ଟ୍ରେଷ୍ଟ ଧାତୁ ଉତ୍ପାଦନ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥିଲେ | ସେ ପୋଟାସିୟମ୍ ଆମାଲଗାମ ସହିତ ଆନ୍ହାଇଡ୍ରସ୍ ଆଲୁମିନିୟମ୍ କ୍ଲୋରାଇଡ୍ ପ୍ରତିକ୍ରିୟା କରି ଟିଣ ପରି ଦେଖାଯାଉଥିବା ଏକ ଧାତୁ ଉତ୍ପାଦନ କଲେ | [26] [32] [33] ସେ ତାଙ୍କର ଫଳାଫଳ ଉପସ୍ଥାପନ କରିଥିଲେ ଏବଂ 1825 ମସିହାରେ ନୂତନ ଧାତୁର ଏକ ନମୁନା ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିଥିଲେ। 1826 ମସିହାରେ ସେ ଲେଖିଥିଲେ, "ଆଲୁମିନିୟମର ଧାତବ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳତା ଏବଂ କିଛି ମାତ୍ରାରେ ଧୂସର ରଙ୍ଗ ଅଛି ଏବଂ ଜଳ ଧୀରେ ଧୀରେ ବିଭାଜିତ ହେଉଛି"; ଏହା ସୂଚିତ କରେ ଯେ ସେ ଶୁଦ୍ଧ ଆଲୁମିନିୟମ ଅପେକ୍ଷା ଏକ ଆଲୁମିନିୟମ - ପୋଟାସିୟମ ମିଶ୍ରଣ ପାଇଥିଲେ। ଷ୍ଟ୍ରେଷ୍ଟ ତାଙ୍କ ଆବିଷ୍କାର ଉପରେ ଅଳ୍ପ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦେଇଥିଲେ। ସେ ଡେଭି କିମ୍ବା ବର୍ଜେଲିଅସଙ୍କୁ ଉଭୟଙ୍କୁ ଜାଣି ନଥିଲେ ଏବଂ ୟୁରୋପୀୟ ଜନସାଧାରଣଙ୍କୁ ଅଜ୍ଞାତ ଥିବା ଏକ ଡେନମାର୍କ ପତ୍ରିକାରେ ତାଙ୍କର କାର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରକାଶ କରିଥିଲେ। ଫଳସ୍ୱରୂପ, ସେ ପ୍ରାୟତଃ ଉପାଦାନର ଆବିଷ୍କାରକ ଭାବରେ ମାନ୍ୟତା ପାଇନଥିଲେ। କେତେକ ପୂର୍ବ ଉତ୍ସଗୁଡିକ ଦାବି କରନ୍ତି ଯେ,ଷ୍ଟ୍ରେଷ୍ଟ ଆଲୁମିୟମ୍ ଅଲଗା କରିନଥିଲେ।
1825 ମସିହାରେ ବର୍ଜେଲିଅସ୍ ଧାତୁକୁ ପୃଥକ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥିଲେ, କ୍ରୋଏଲାଇଟରେ ମୂଳ ଲବଣର ପୋଟାସିୟମ୍ ଆନାଲଗକୁ ସାବଧାନତାର ସହ ସଫାକରି । ପରୀକ୍ଷଣ ପୂର୍ବରୁ, ସେ ଏହି ଲୁଣର ସୂତ୍ରକୁ K3AlF6 ଭାବରେ ସଠିକ୍ ଭାବରେ ଚିହ୍ନଟ କରିଥିଲେ । ସେ କୌଣସି ଧାତୁ ପାଇଲେ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ପରୀକ୍ଷଣ ସଫଳତାର ନିକଟତର ହେଲା ଏବଂ ଅନେକ ଥର ପରେ ସଫଳତାର ସହିତ ପୁନଃ ଉତ୍ପାଦିତ ହେଲା । ବର୍ଜେଲିୟସଙ୍କର ଭୁଲ ଥିଲା ଅତ୍ୟଧିକ ପୋଟାସିୟମ ବ୍ୟବହାର କରିବାରେ, ଯାହା ଦ୍ରବଣକୁ ଅତ୍ୟଧିକ କ୍ଷାରୀୟ କରିଦେଇଥିଲା ଏବଂ ସମସ୍ତ ନୂତନ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିବା ଆଲୁମିନିୟମକୁ ଦ୍ରବିଭୂତ କରି ଦେଉଥିଲା ।
ଜର୍ମାନ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ଫ୍ରିଡ୍ରିଚ୍ ୱୋହଲର୍ ୧୮୨୭ ମସିହାରେ ଷ୍ଟ୍ରେଡଙ୍କୁ ଦେଖା କରିଥିଲେ ଏବଂ ଆଲୁମିନିୟମ୍ ଅନୁସନ୍ଧାନ ଜାରି ରଖିବା ପାଇଁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଅନୁମତି ପାଇଥିଲେ, ଯାହା ପାଇଁ ଷ୍ଟ୍ରେଡଙ୍କର "ସମୟ ନଥିଲା"। ୱୋହଲର୍ ଷ୍ଟ୍ରେଡଙ୍କ ପରୀକ୍ଷଣଗୁଡିକର ପୁନରାବୃତ୍ତି କରିଥିଲେ କିନ୍ତୁ ଆଲୁମିନିୟମ୍ ଚିହ୍ନଟ କରିନଥିଲେ । (ୱୋହଲର୍ ପରେ ବର୍ଜେଲିଅସ୍ଙ୍କୁ ଲେଖିଥିଲେ, "ଓରଷ୍ଟେଡ୍ ଯାହା ଏକ ଆଲୁମିନିୟମ୍ ବୋଲି ଭାବିଥିଲେ ତାହା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଆଲୁମିନିୟମ୍ ଧାରଣ କରିଥିବା ପୋଟାସିୟମ୍ ଛଡା ଆଉ କିଛି ନୁହେଁ।"] [33] ଏହା ବିଷୟରେ ଶୁଣିବା ପରେ ଷ୍ଟ୍ରେଷ୍ଟ ପରାମର୍ଶ ଦେଇଛନ୍ତି ଯେ ତାଙ୍କ ଆଲୁମିନିୟମରେ ହୁଏତ ପୋଟାସିୟମ ରହିଥାଇପାରେ। ୱୋହଲର୍ ତାଙ୍କର ଅନୁସନ୍ଧାନ ଜାରି ରଖିଥିଲେ ଏବଂ ୧୮୪୫ ମସିହାରେ ଧାତୁର ଛୋଟ ଖଣ୍ଡ ଉତ୍ପାଦନ କରିବାରେ ସକ୍ଷମ ହୋଇଥିଲେ ଏବଂ ଏହାର କିଛି ଭୌତିକ ଗୁଣ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଥିଲେ | ୱୋହଲର ଗୁଣଗୁଡିକର ବର୍ଣ୍ଣନା ସୂଚିତ କରେ ଯେ ସେ ଅଶୁଦ୍ଧ ଆଲୁମିନିୟମ ପାଇଥିଲେ। ଅନ୍ୟ ବୈଜ୍ଞାନିକମାନେ ମଧ୍ୟ ଷ୍ଟ୍ରେଡଙ୍କ ପରୀକ୍ଷଣକୁ ପୁନଃପ୍ରକାଶ କରିବାରେ ବିଫଳ ହୋଇଥିଲେ, ଏବଂ ୱୋହଲର୍ ବହୁ ବର୍ଷ ଧରି ଆବିଷ୍କାରକ ଭାବରେ ମାନ୍ୟତା ପାଇଥିଲେ |ଆର୍ଷ୍ଟେଡ୍ ଆବିଷ୍କାରର ଶ୍ରେୟ ପାଇଁ ଚିନ୍ତିତ ନଥିଲେ, [35] [e] କିଛି ଡେନସ୍ ଆଲୁମିନିୟମ୍ ପାଇଛନ୍ତି ବୋଲି ଦର୍ଶାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥିଲେ। 1921 ମସିହାରେ, ଆର୍ଷ୍ଟେଡ ଏବଂ ୱୋହଲରଙ୍କ ପରୀକ୍ଷଣ ମଧ୍ୟରେ ଅସଙ୍ଗତିର କାରଣ ଡେନମାର୍କ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ଜୋହାନ ଫୋଗଙ୍କଦ୍ୱାରା ଆବିଷ୍କୃତ ହୋଇଥିଲା, ଯେ ଦର୍ଶାଇଥିଲେ ଯେ ବହୁ ପରିମାଣର ଆଲୁମିନିୟମ କ୍ଲୋରାଇଡ ଏବଂ କମ୍ ପୋଟାସିୟମ ସହିତ ଏକ ମିଶ୍ରଣ ବ୍ୟବହାର ହେତୁ ଷ୍ଟ୍ରେଡଙ୍କ ପରୀକ୍ଷଣ ସଫଳ ହୋଇଥିଲା। 1936 ମସିହାରେ, ଆମେରିକୀୟ ଆଲୁମିନିୟମ୍ ଉତ୍ପାଦନକାରୀ କମ୍ପାନୀ ଆଲକୋର ବୈଜ୍ଞାନିକମାନେ ସେହି ପରୀକ୍ଷଣକୁ ସଫଳତାର ସହ ପୁନଃସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲେ | ତଥାପି, ପରବର୍ତ୍ତୀ ଅନେକ ଉତ୍ସ ତଥାପି ଆଲୁମିନିୟମ୍ ଆବିଷ୍କାର ସହିତ ୱୋହଲର୍ଙ୍କୁ ଶ୍ରେୟ ଦେଇଥାଏ, ଏବଂ ଅପେକ୍ଷାକୃତ ଶୁଦ୍ଧ ରୂପରେ ଏହାର ସଫଳ ବିଭାଜନ ପାଇଁ ।
ପ୍ରାରମ୍ଭିକ ଶିଳ୍ପ ଉତ୍ପାଦନ ସମ୍ପାଦନା
ଯେହେତୁ ୱୋହଲର୍ଙ୍କ ପଦ୍ଧତି ବହୁ ପରିମାଣର ଆଲୁମିନିୟମ୍ ଉତ୍ପାଦନ କରିପାରିଲା ନାହିଁ, ଧାତୁ ଅସାଧାରଣ ରହିଲା; ଏକ ନୂତନ ପଦ୍ଧତି ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେବା ପୂର୍ବରୁ ଏହାର ମୂଲ୍ୟ ସୁନାଠାରୁ ଅଧିକ ଥିଲା | 1852 ମସିହାରେ, ଆଲୁମିନିୟମ ଆମେରିକୀୟ ଡଲାରରେ 34 ଡଲାରରେ ବିକ୍ରି ହୋଇଥିଲା | ତୁଳନାତ୍ମକ ଭାବରେ, ସେତେବେଳେ ସୁନା ମୂଲ୍ୟ ଅନ୍ସ ପ୍ରତି 19 ଡଲାର ଥିଲା। ଫରାସୀ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ହେନ୍ରି ଇଟିନ୍ ସାଣ୍ଟେ-କ୍ଲେର୍ ଡିଭିଲ୍ 1854 ମସିହାରେ ପ୍ୟାରିସ୍ ଏକାଡେମୀ ଅଫ୍ ସାଇନ୍ସରେ ଆଲୁମିନିୟମ୍ ଉତ୍ପାଦନର ଏକ ଶିଳ୍ପ ପଦ୍ଧତି ଘୋଷଣା କରିଥିଲେ। ସୋଡିୟମଦ୍ୱାରା ଆଲୁମିନିୟମ୍ କ୍ଲୋରାଇଡ୍ ହ୍ରାସ ହୋଇପାରେ, ୱୋହଲରଦ୍ୱାରା ବ୍ୟବହୃତ ପୋଟାସିୟମ୍ ଅପେକ୍ଷା ଏକ ଧାତୁ ଅଧିକ ସୁବିଧାଜନକ ଏବଂ କମ୍ ଦାମୀ | ଡିଭିଲ୍ ଧାତୁର ଏକ ଉପାଦାନ ଉତ୍ପାଦନ କରିବାରେ ସକ୍ଷମ ହୋଇଥିଲେ। ଫ୍ରାନ୍ସର ନାପୋଲିଅନ୍ ତୃତୀୟ ଆଲୁମିନିୟମ୍ ଅନୁସନ୍ଧାନ ପାଇଁ ଡିଭିଲ୍ଙ୍କୁ ଏକ ଅସୀମିତ ସବସିଡି ପ୍ରତିଶୃତି ଦେଇଥିଲେ; ମୋଟ ଉପରେ, ଡିଭିଲ୍ 36,000 ଫ୍ରେଞ୍ଚ ଫ୍ରାଙ୍କ ବ୍ୟବହାର କରିଥିଲେ - ସାଧାରଣ ପରିବାରର ବାର୍ଷିକ ଆୟର 20 ଗୁଣ | ଆଲୁମିନିୟମ ପ୍ରତି ନେପୋଲିଅନଙ୍କ ଆଗ୍ରହ ଏହାର ସମ୍ଭାବ୍ୟ ସାମରିକ ବ୍ୟବହାରରେ ରହିଥିଲା: ସେ ଚାହୁଁଥିଲେ ଯେ ଫ୍ରାନ୍ସ ସ army ନ୍ୟବାହିନୀ ପାଇଁ ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର, ହେଲମେଟ, ବାହୁବଳୀ ଏବଂ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଯନ୍ତ୍ରପାତି ନୂତନ ଆଲୋକ, ଚକଚକିଆ ଧାତୁରେ ତିଆରି ହୋଇପାରିବ। ଏହି ଧାତୁଟି ସର୍ବସାଧାରଣଙ୍କ ନିକଟରେ ପ୍ରଦର୍ଶିତ ହୋଇନଥିବାବେଳେ ନାପୋଲିଅନ୍ ଏକ ଭୋଜି ଆୟୋଜନ କରିଥିବା କୁହାଯାଉଛି ଯେଉଁଠାରେ ସମ୍ମାନିତ ଅତିଥିମାନଙ୍କୁ ଆଲୁମିନିୟମ୍ ବାସନ ଦିଆଯାଇଥିଲା ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନେ ସୁନା ତିଆରି କରିଥିଲେ। ଆଲୁମିନିୟମର ବାରଟି ଛୋଟ ଇଙ୍ଗୋଟ୍ ପରେ ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ 1855ର ଏକ୍ସପୋଜିସନ୍ ୟୁନିଭର୍ସେଲରେ ସର୍ବସାଧାରଣଙ୍କ ପାଇଁ ପ୍ରଦର୍ଶିତ ହେଲା | ଏହି ଧାତୁକୁ "ମାଟିରୁ ରୂପା" ଭାବରେ ଉପସ୍ଥାପିତ କରାଯାଇଥିଲା (ଆଲୁମିନିୟମ୍ ଦୃଶ୍ୟମାନ ରୂପା ସହିତ ସମାନ) ଏବଂ ଏହି ନାମ ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ବହୁଳ ଭାବରେ ବ୍ୟବହୃତ ହେଲା | ଏହା ବ୍ୟାପକ ଧ୍ୟାନ ଆକର୍ଷଣ କରିଥିଲା; କଳା, ସଙ୍ଗୀତ, medicine ଷଧ, ରନ୍ଧନ ଏବଂ ଟେବୁଲ ସାମଗ୍ରୀରେ ଆଲୁମିନିୟମ ବ୍ୟବହାର କରାଯିବାକୁ ପରାମର୍ଶ ଦିଆଯାଇଥିଲା। ଭବିଷ୍ୟତରେ ଏହାର ବ୍ୟବହାର ବିଷୟରେ କଳ୍ପନା କରୁଥିବା ଚାର୍ଲ୍ସ ଡିକେନ୍ସ, ନିକୋଲାଇ ଚେର୍ନିଶେଭସ୍କି ଏବଂ ଜୁଲେସ୍ ଭର୍ନେ ଏହି ଧାତୁକୁ ଆଭାନ୍-ଗାର୍ଡ ଲେଖକମାନେ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରିଥିଲେ। ତଥାପି, ସମସ୍ତ ଧ୍ୟାନ ଅନୁକୂଳ ନଥିଲା | ଖବରକାଗଜ ଲେଖିଛି, "ପ୍ୟାରିସିଆନ୍ ଏକ୍ସପୋ ମାଟିରୁ ରୂପାର କାହାଣୀକୁ ସମାପ୍ତ କରିଛି", କହିଛି ଯେ ଧାତୁ ବିଷୟରେ ଯାହା କୁହାଯାଇଛି ତାହା ଅସତ୍ୟ ନୁହେଁ ଏବଂ ଉପସ୍ଥାପିତ ଧାତୁର ପରିମାଣ ପ୍ରାୟ ଏକ କିଲୋଗ୍ରାମ- ଯାହା ଆଶା କରାଯାଉଥିଲା ତାହା ତୁଳନାରେ ବିପରୀତ ଏବଂ "ଆବିଷ୍କାର ପାଇଁ ବହୁତ କିଛି ନୁହେଁ ଯାହା ବିଶ୍ worldକୁ ଓଲଟପାଲଟ କରିବାକୁ କୁହାଯାଇଥିଲା" | ମୋଟ ଉପରେ, ଏହି ମେଳା ଧାତୁର ବ୍ୟବସାୟିକରଣକୁ ଆଗେଇ ନେଇଥିଲା | ସେହିବର୍ଷ ଆଲୁମିନିୟମକୁ ବଜାରକୁ 300 କିଲୋଗ୍ରାମ ମୂଲ୍ୟରେ ରଖାଯାଇଥିଲା। 1867 ମସିହାରେ ପ୍ୟାରିସରେ ପରବର୍ତ୍ତୀ ମେଳାରେ ପରିଦର୍ଶକମାନଙ୍କୁ ଆଲୁମିନିୟମ୍ ତାର ଏବଂ ଫଏଲ୍ ସହିତ ଏକ ନୂତନ ମିଶ୍ରଣ - ଆଲୁମିନିୟମ୍ ବ୍ରୋଞ୍ଜ ପ୍ରଦାନ କରାଯାଇଥିଲା, ଏହାର କମ୍ ଉତ୍ପାଦନ ମୂଲ୍ୟ, କ୍ଷୟ ପ୍ରତି ଉଚ୍ଚ ପ୍ରତିରୋଧ ଏବଂ ଆବଶ୍ୟକୀୟ ଯାନ୍ତ୍ରିକ ଗୁଣ ପାଇଁ ଉଲ୍ଲେଖନୀୟ | ନିର୍ମାତାମାନେ ଲୁହା ଏବଂ ପିତ୍ତଳ ପରି ଜଣାଶୁଣା (ଏବଂ ବଜାରଯୋଗ୍ୟ) ଧାତୁ ଉତ୍ପାଦନରୁ ଉତ୍ସଗୁଡିକୁ ବିଭ୍ରାନ୍ତ କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛା କଲେ ନାହିଁ, ଏକ ନୂତନ ସହିତ ପରୀକ୍ଷା କରିବାକୁ; ଅଧିକନ୍ତୁ, ଉତ୍ପାଦିତ ଆଲୁମିନିୟମ୍ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅତ୍ୟଧିକ ଶୁଦ୍ଧତା ନଥିଲା ଏବଂ ନମୁନାଦ୍ୱାରା ଗୁଣରେ ଭିନ୍ନ ଥିଲା | ଏହାଦ୍ୱାରା ନୂତନ ଧାତୁ ଉତ୍ପାଦନ କରିବାକୁ ପ୍ରାରମ୍ଭିକ ସାଧାରଣ ଅନିଚ୍ଛା ଦେଖାଗଲା | ଡିଭିଲ୍ ଏବଂ ଅଂଶୀଦାରମାନେ 1856 ମସିହାରେ ରୋଏନ୍ରେ ଏକ ସ୍ମେଲଟରରେ ଆଲୁମିନିୟମର ବିଶ୍ୱର ପ୍ରଥମ ଶିଳ୍ପ ଉତ୍ପାଦନ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିଥିଲେ। ଡିଭିଲ୍ଙ୍କ ସ୍ମେଲଟର ସେହି ବର୍ଷ ଲା ଗ୍ଲାସିଅର୍ ଏବଂ ପରେ ନାନ୍ଟେରେ ଏବଂ 1857 ମସିହାରେ ସାଲିଣ୍ଡ୍ରେସକୁ ଚାଲିଗଲା | ନାନ୍ଟେରେ ଥିବା କାରଖାନା ପାଇଁ, ଦ 2 ନିକ 2 କିଲୋଗ୍ରାମ ଆଲୁମିନିୟମର ଉତ୍ପାଦନ ରେକର୍ଡ କରାଯାଇଥିଲା, [56] 98% ଶୁଦ୍ଧତା ସହିତ। ମୂଳତ pure, ଶୁଦ୍ଧ ଆଲୁମିନାର ସିନ୍ଥେସିସ୍ ସହିତ ଉତ୍ପାଦନ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା, ଯାହା ଆମୋନିୟମ୍ ଆଲୁମର କାଲସିନେସନରୁ ମିଳିଥିଲା | ୧ 888 ମସିହାରେ, ଡିଭିଲ୍ ବକ୍ସାଇଟ୍ ସହିତ ପରିଚିତ ହୋଇଥିଲେ ଏବଂ ଶୀଘ୍ର ବିକଶିତ ହୋଇଥିଲେ ଯାହା ଡିଭିଲ୍ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଭାବରେ ପରିଚିତ ହେଲା, ଆଲୁମିନା ଉତ୍ପାଦନ ପାଇଁ ଉତ୍ସ ଭାବରେ ଖଣିଜ ପଦାର୍ଥକୁ ନିୟୋଜିତ କଲା | 1860 ମସିହାରେ, ଡିଭିଲ୍ ତାଙ୍କର ଆଲୁମିନିୟମ୍ ଆଗ୍ରହକୁ କମ୍ପାଗନି ଡି’ଆଲାଇସ୍ ଏଟ୍ ଦେ କାମାର୍ଗୁର ପ୍ରତିଷ୍ଠାତା ହେନେରୀ ମେରଲେଙ୍କୁ ବିକ୍ରି କରିଥିଲେ; ଏହି କମ୍ପାନୀ ଦଶନ୍ଧି ପରେ ଫ୍ରାନ୍ସର ଆଲୁମିନିୟମ ବଜାରରେ ପ୍ରାଧାନ୍ୟ ବିସ୍ତାର କରିଥିଲା। ଡିଭିଲ୍ ସମେତ କେତେକ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ କ୍ରିଓଲାଇଟ୍ ଉତ୍ସ ଉତ୍ସ ଭାବରେ ବ୍ୟବହାର କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ଅଳ୍ପ ସଫଳତା ପାଇଥିଲେ। ବ୍ରିଟିଶ ଇଞ୍ଜିନିୟର ୱିଲିୟମ୍ ଗେର୍ହର୍ଡ 1856 ମସିହାରେ ଲଣ୍ଡନର ବ୍ୟାଟେରସିଆରେ ପ୍ରାଥମିକ କଞ୍ଚାମାଲ ଭାବରେ କ୍ରିଓଲାଇଟ୍ ସହିତ ଏକ କାରଖାନା ସ୍ଥାପନ କରିଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ବ technical ଷୟିକ ଏବଂ ଆର୍ଥିକ ଅସୁବିଧା ତିନି ବର୍ଷ ମଧ୍ୟରେ କାରଖାନା ବନ୍ଦ କରିବାକୁ ବାଧ୍ୟ କରିଥିଲା। ବ୍ରିଟିଶ ଆଇରନମାଷ୍ଟର ଆଇଜାକ୍ ଲୋଥିଆନ୍ ବେଲ୍ 1860ରୁ 1874 ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆଲୁମିନିୟମ୍ ଉତ୍ପାଦନ କରିଥିଲେ। ଏହି ଉତ୍ପାଦନ ବିଷୟରେ କ statistics ଣସି ପରିସଂଖ୍ୟାନ ପୁନରୁଦ୍ଧାର ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ଏହା "ଅତ୍ୟଧିକ ଉଚ୍ଚ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ" | 1860ରେ ଡିଭିଲର ଉତ୍ପାଦନ ପ୍ରତିବର୍ଷ 1 ମେଟ୍ରିକ୍ ଟନକୁ ବୃଦ୍ଧି ପାଇଲା; 1867ରେ 1.7 ମେଟ୍ରିକ୍ ଟନ୍; ଏବଂ 1872ରେ 1.8 ମେଟ୍ରିକ୍ ଟନ୍ | [63] ସେହି ସମୟରେ ଆଲୁମିନିୟମର ଚାହିଦା କମ୍ ଥିଲା: ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ, ତାଙ୍କ ବ୍ରିଟିଶ ଏଜେଣ୍ଟମାନଙ୍କ ଦ୍ De ାରା ଡିଭିଲର ଆଲୁମିନିୟମର ବିକ୍ରି 1872 ମସିହାରେ 15 କିଲୋଗ୍ରାମ ସହିତ ସମାନ ଥିଲା। ସେହି ସମୟରେ ଆଲୁମିନିୟମକୁ ରୂପା ସହିତ ତୁଳନା କରାଯାଉଥିଲା; ରୂପା ପରି, ଏହା ଅଳଙ୍କାର ତିଆରି କରିବା ପାଇଁ ଉପଯୁକ୍ତ ବୋଲି ଜଣାପଡିଥିଲା | 1859ରେ ଆଲୁମିନିୟମର ମୂଲ୍ୟ କ୍ରମାଗତ ଭାବରେ 240 Fକୁ ହ୍ରାସ ପାଇଲା; 1862ରେ 200 F; 1867ରେ 120 F | [64]ଅନ୍ୟ ଉତ୍ପାଦନ ସ୍ଥାନଗୁଡିକ 1880 ଦଶକରେ ଦେଖାଯିବାକୁ ଲାଗିଲା | ବ୍ରିଟିଶ ଇଞ୍ଜିନିୟର ଜେମ୍ସ ଫର୍ନ ଓ୍ବେଷ୍ଟର୍ 1882 ମସିହାରେ ସୋଡିୟମ୍ ସହିତ ହ୍ରାସ କରି ଆଲୁମିନିୟମର ଶିଳ୍ପ ଉତ୍ପାଦନ ଆରମ୍ଭ କଲେ; ତାଙ୍କର ଆଲୁମିନିୟମ୍ ଡିଭିଲ୍ ତୁଳନାରେ ବହୁତ ଶୁଦ୍ଧ ଥିଲା (ଏଥିରେ 0.8% ଅପରିଷ୍କାର ରହିଥିଲାବେଳେ ଡିଭିଲ୍ ସାଧାରଣତ 2 2% ଧାରଣ କରିଥିଲେ) | 1884 ମସିହାରେ ଆଲୁମିନିୟମର ବିଶ୍ production ଉତ୍ପାଦନ 3.6 ମେଟ୍ରିକ୍ ଟନ୍ ସହିତ ସମାନ ଥିଲା | ୧ 8484 In ମସିହାରେ, ଆମେରିକୀୟ ସ୍ଥପତି ୱିଲିୟମ୍ ଫ୍ରିସ୍ମୁଥ୍ ସୋଡିୟମ୍, ଆଲୁମିନା, ଏବଂ ଆଲୁମିନିୟମ୍ ଉତ୍ପାଦନକୁ ଏକକ ବ techn ଷୟିକ ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ ମିଶ୍ରଣ କଲେ | ସୋଡିୟମ୍ ସଂଗ୍ରହ କରିବାର ପୂର୍ବ ଆବଶ୍ୟକତା ସହିତ ଏହା ବିପରୀତ ଥିଲା, ଯାହା ଜଳ ଏବଂ ବେଳେବେଳେ ବାୟୁରେ ଜାଳେଣି ହୁଏ | ପାଉଣ୍ଡ)। [68] ୧ 8585 In ମସିହାରେ, ଆଲୁମିନିୟମ୍- ମ୍ୟାଗ୍ନେସିୟମ୍ଫାବ୍ରିକ୍ ହେମେଲିଙ୍ଗେନରେ ଉତ୍ପାଦନ ଆରମ୍ଭ କଲେ |ଏହାର ଉତ୍ପାଦନ ଆକଳନ ସାଲିଣ୍ଡ୍ରେସର କାରଖାନା ତୁଳନାରେ ଅଧିକ ଥିଲା କିନ୍ତୁ କାରଖାନା 1888 ମସିହାରେ ଉତ୍ପାଦନ ବନ୍ଦ କରିଦେଲା | ୧ 8686 In ମସିହାରେ, ଆମେରିକୀୟ ଇଞ୍ଜିନିୟର ହାମିଲଟନ୍ କାଷ୍ଟନର୍ ସୋଡିୟମର ଶସ୍ତା ଉତ୍ପାଦନର ଏକ ପଦ୍ଧତି ପ୍ରସ୍ତୁତ କଲେ, ଯାହା ଆଲୁମିନିୟମ୍ ଉତ୍ପାଦନର ମୂଲ୍ୟ ପାଉଣ୍ଡ ପିଛା 8 ଡଲାରକୁ ହ୍ରାସ କଲା, କିନ୍ତୁ ଡିଭିଲ୍ ପରି ଏକ ବଡ଼ କାରଖାନା ନିର୍ମାଣ ପାଇଁ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ପୁଞ୍ଜି ନଥିଲା | ୧ 8787 In ମସିହାରେ, ସେ ଓଲଡବିରୀରେ ଏକ କାରଖାନା ନିର୍ମାଣ କଲେ; ଓ୍ବେଷ୍ଟର୍ ନିକଟରେ ଏକ ପ୍ଲାଣ୍ଟ ନିର୍ମାଣ କରି ଏହାକୁ ଆଲୁମିନିୟମ୍ ଉତ୍ପାଦନରେ ବ୍ୟବହାର କରିବା ପାଇଁ କାଷ୍ଟନର୍ ସୋଡିୟମ୍ କିଣିଥିଲେ | ୧ 8989 In ମସିହାରେ, ଜର୍ମାନ ଧାତବ ବିଜ୍ଞାନୀ କର୍ଟ ନେଟ୍ଟୋ ସୋଡିୟମ୍ ସହିତ କ୍ରିଓଲାଇଟ୍ ହ୍ରାସର ଏକ ପଦ୍ଧତି ଆରମ୍ଭ କଲେ ଯାହା ଆଲୁମିନିୟମ୍ ଉତ୍ପାଦନ କରି 0.5-1.0% ଅପରିଷ୍କାର ଧାରଣ କରିଥିଲା |
ଏଲେକ୍ଟୋଲାଟିକ ଉତ୍ପାଦନ ଓ ବ୍ୟାବସାୟିକରଣ ସମ୍ପାଦନା
1854 ମସିହାରେ ଜର୍ମାନ ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ ରବର୍ଟ ୱିଲହେଲମ ବନସେନ୍ ଏବଂ ଡିଭିଲ୍ଙ୍କ ଦ୍ elect ାରା ଇଲେକ୍ଟ୍ରୋଲାଇସିସ୍ ବ୍ୟବହାର କରି ଆଲୁମିନିୟମ୍ ପ୍ରଥମେ ସ୍ ently ାଧୀନ ଭାବରେ ଉତ୍ପାଦିତ ହୋଇଥିଲା। ସେମାନଙ୍କର ପଦ୍ଧତି ଆଲୁମିନିୟମର ଶିଳ୍ପ ଉତ୍ପାଦନ ପାଇଁ ଆଧାର ହୋଇପାରି ନଥିଲା କାରଣ ସେହି ସମୟରେ ବ electrical ଦ୍ୟୁତିକ ଯୋଗାଣ ଅପାରଗ ଥିଲା | 1870 ମସିହାରେ ବେଲଜିୟମର ଇଞ୍ଜିନିୟର ଜେନୋବ-ଥିଓଫାଇଲ ଗ୍ରାମଙ୍କ ଡାଇନାମୋ ଉଦ୍ଭାବନ ସହିତ ଏହା ବଦଳିଗଲା, ଯାହା ବହୁ ପରିମାଣର ବିଦ୍ୟୁତ୍ ସୃଷ୍ଟି ସମ୍ଭବ କଲା | ୧ 898989 ମସିହାରେ Russian ଷର ଇଞ୍ଜିନିୟର ମିଖାଇଲ୍ ଡୋଲିଭୋ-ଡୋବ୍ରୋଭୋଲସ୍କିଙ୍କ ଦ୍ three ାରା ତିନି-ପର୍ଯ୍ୟାୟ କରେଣ୍ଟ୍ର ଉଦ୍ଭାବନ ଏହି ଦୂରତ୍ୱରେ ଏହି ବିଦ୍ୟୁତ୍ ପରିବହନକୁ ହାସଲ କରିପାରିଥିଲା। ଆବିଷ୍କାରର କିଛି ସମୟ ପରେ, ବନ୍ସେନ୍ ଅନ୍ୟ ଆଗ୍ରହର କ୍ଷେତ୍ରକୁ ଚାଲିଗଲେ ଯେତେବେଳେ ଡିଭିଲ୍ଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟ ନେପୋଲିଅନ୍ ତୃତୀୟଦ୍ୱାରା ଲକ୍ଷ୍ୟ କରାଯାଇଥିଲା; ଏହି କାରଣରୁ ଆଲୁମିନିୟମ ଉତ୍ପାଦନ ଉପରେ ଡିଭିଲର ନାପୋଲିଅନ୍ ଅନୁଦାନ ପ୍ରାପ୍ତ ଅନୁସନ୍ଧାନ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା | ଡିଭିଲ୍ ଶୀଘ୍ର ଅନୁଭବ କଲେ ଯେ ଇଲେକ୍ଟ୍ରୋଲାଇଟିକ୍ ଉତ୍ପାଦନ ସେହି ସମୟରେ ଅକାରଣିକ ଥିଲା ଏବଂ ସେହି ବର୍ଷ ପରେ ଫଳାଫଳ ଉପସ୍ଥାପନ କରି ରାସାୟନିକ ପଦ୍ଧତିକୁ ଚାଲିଗଲା | [66] [75] ଇଲେକ୍ଟ୍ରୋଲାଇଟିକ୍ ବହୁଳ ଉତ୍ପାଦନ କଷ୍ଟସାଧ୍ୟ ରହିଲା କାରଣ ଇଲେକ୍ଟ୍ରୋଲାଇଟିକ୍ ସ୍ନାନଗୁଡିକ ତରଳ ଲୁଣ ସହିତ ଦୀର୍ଘ ଦିନର ସମ୍ପର୍କକୁ ସହ୍ୟ କରିପାରିଲା ନାହିଁ, କ୍ଷୟକ୍ଷତିର ସମ୍ମୁଖୀନ ହୁଏ | ଆଲୁମିନିୟମ ଉତ୍ପାଦନ ପାଇଁ ଏହାକୁ ଦୂର କରିବାର ପ୍ରଥମ ପ୍ରୟାସ 1883 ମସିହାରେ ଆମେରିକୀୟ ଇଞ୍ଜିନିୟର ଚାର୍ଲ୍ସ ବ୍ରାଡଲେଙ୍କ ଦ୍ .ାରା କରାଯାଇଥିଲା। ଏହା ପରେ ବ୍ରାଡଲେ ତାଙ୍କ ପେଟେଣ୍ଟ ଦାବିକୁ ଭାଇ ଆଲଫ୍ରେଡ ଏବଂ ଇଉଜିନ୍ କାଉଲେସ୍ଙ୍କୁ ବିକ୍ରି କରିଥିଲେ, ଯିଏ ଏହାକୁ ଲକପୋର୍ଟର ଏକ ସ୍ମେଲଟରରେ ଏବଂ ପରେ ଷ୍ଟୋକ୍-ଅନ୍-ଟ୍ରେଣ୍ଟରେ ବ୍ୟବହାର କରିଥିଲେ କିନ୍ତୁ ଶୁଦ୍ଧ ଆଲୁମିନିୟମ୍ ପରିବର୍ତ୍ତେ ଆଲୋଇସ୍ ଉତ୍ପାଦନ ପାଇଁ ଏହି ପଦ୍ଧତିକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରାଯାଇଥିଲା | 1883ରେ ବ୍ରାଡଲେ ଏକ ପେଟେଣ୍ଟ ପାଇଁ ଆବେଦନ କରିଥିଲେ; ତାଙ୍କର ବ୍ୟାପକ ଶବ୍ଦ ହେତୁ, ଏହାକୁ ପୂର୍ବ କଳାକୁ ନେଇ ପ୍ରତ୍ୟାଖ୍ୟାନ କରାଯାଇଥିଲା | ଆବଶ୍ୟକ ଦୁଇ ବର୍ଷର ବିରତି ପରେ ସେ ପୁନର୍ବାର ଆବେଦନ କଲେ | ଏହି ପ୍ରକ୍ରିୟା ଛଅ ବର୍ଷ ଧରି ଚାଲିଥିଲା, କାରଣ ପ୍ୟାଟେଣ୍ଟ କାର୍ଯ୍ୟାଳୟ ବ୍ରାଡଲେଙ୍କ ଧାରଣା ମୂଳ କି ନୁହେଁ ବୋଲି ପ୍ରଶ୍ନ କରିଥିଲା। ଯେତେବେଳେ ବ୍ରାଡଲେଙ୍କୁ ଏକ ପେଟେଣ୍ଟ ଦିଆଗଲା, ଇଲେକ୍ଟ୍ରୋଲାଇଟିକ୍ ଆଲୁମିନିୟମ୍ ଉତ୍ପାଦନ ଅନେକ ବର୍ଷ ଧରି ରହିଆସିଥିଲା | ପ୍ରଥମ ବୃହତ-ଉତ୍ପାଦନ ପ୍ରଣାଳୀ 1886 ମସିହାରେ ଫ୍ରେଞ୍ଚ ଇଞ୍ଜିନିୟର ପଲ୍ ହେରୋଲ୍ଟ ଏବଂ ଆମେରିକୀୟ ଇଞ୍ଜିନିୟର ଚାର୍ଲ୍ସ ମାର୍ଟିନ୍ ହଲଦ୍ୱାରା ସ୍ ently ାଧୀନ ଭାବରେ ବିକଶିତ ହୋଇଥିଲା; ଏହା ବର୍ତ୍ତମାନ ହଲ୍ - ହେରୋଲ୍ଟ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଭାବରେ ଜଣାଶୁଣା | ଶୁଦ୍ଧ ଆଲୁମିନାର ଇଲେକ୍ଟ୍ରୋଲାଇସିସ୍ ଏହାର ଅତ୍ୟଧିକ ତରଳିବା ପଏଣ୍ଟକୁ ଦୃଷ୍ଟିରେ ରଖି ଅକାରଣିକ ଅଟେ; ଉଭୟ ହେରୋଲ୍ଟ ଏବଂ ହଲ୍ ହୃଦୟଙ୍ଗମ କରିଥିଲେ ଯେ ତରଳ କ୍ରିଓଲାଇଟର ଉପସ୍ଥିତି ଦ୍ it ାରା ଏହା ବହୁ ମାତ୍ରାରେ ହ୍ରାସ କରାଯାଇପାରେ। ସେ ମେ ମାସରେ ଆମେରିକାର ପେଟେଣ୍ଟ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଆବେଦନ କରିଥିଲେ। ଏକ ପେଟେଣ୍ଟ ପାଇବା ପରେ ହେରୋଲ୍ଟ ତାଙ୍କ ଉଦ୍ଭାବନରେ ଆଗ୍ରହ ପାଇପାରିଲେ ନାହିଁ | ବୃତ୍ତିଗତମାନଙ୍କୁ ପରାମର୍ଶ ମାଗିବାବେଳେ ତାଙ୍କୁ କୁହାଯାଇଥିଲା ଯେ ଆଲୁମିନିୟମର କ demand ଣସି ଚାହିଦା ନାହିଁ କିନ୍ତୁ କିଛି ଆଲୁମିନିୟମ ପିତ୍ତଳ ପାଇଁ | ସାଲିଣ୍ଡ୍ରେସର କାରଖାନା ଏହାର ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ ଉନ୍ନତି ଆଣିବାକୁ ଚାହୁଁନଥିଲା। ୧ 888888 ମସିହାରେ, ହେରୋଲ୍ଟ ଏବଂ ତାଙ୍କ ସାଥୀମାନେ ଆଲୁମିନିୟମ୍ ଇଣ୍ଡଷ୍ଟ୍ରି ଆକ୍ଟିଙ୍ଗେସେଲ୍ସଫ୍ୟାଫ୍ଟ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିଥିଲେ ଏବଂ ନେହାଉସେନ୍ ଏମ୍ ରେନ୍ଫାଲରେ ଆଲୁମିନିୟମ୍ ବ୍ରୋଞ୍ଜର ଶିଳ୍ପ ଉତ୍ପାଦନ ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ | ତା’ପରେ, ପ୍ୟାରିସରେ ସୋସିଏଟ୍ ଇଲେକ୍ଟ୍ରୋମେଟାଲୁର୍ଗିକ୍ ଫ୍ରାଞ୍ଚାଇଜ୍ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରାଯାଇଥିଲା | ସେମାନେ ହେରୋଲଟଙ୍କୁ ଫ୍ରାନ୍ସକୁ ଫେରିବା ପାଇଁ ନିଶ୍ଚିତ କରିଥିଲେ, ତାଙ୍କ ପେଟେଣ୍ଟ କିଣିଥିଲେ ଏବଂ ତାଙ୍କୁ ଇସରରେ ଏକ ସ୍ମେଲଟର ନିର୍ଦ୍ଦେଶକ ଭାବରେ ନିଯୁକ୍ତ କରିଥିଲେ, ଯାହା ପ୍ରଥମେ ଆଲୁମିନିୟମ ପିତ୍ତଳ ଉତ୍ପାଦନ କରିଥିଲା ଏବଂ କିଛି ମାସ ମଧ୍ୟରେ ଶୁଦ୍ଧ ଆଲୁମିନିୟମ ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲା। [82] [83] ସେହି ସମୟରେ, ହଲ୍ ଓବର୍ଲିନସ୍ଥିତ ତାଙ୍କ ଘରେ ସମାନ ପ୍ରକ୍ରିୟାଦ୍ୱାରା ଆଲୁମିନିୟମ୍ ଉତ୍ପାଦନ କରିଥିଲେ | ସେ ଜୁଲାଇରେ ଏକ ପେଟେଣ୍ଟ ପାଇଁ ଆବେଦନ କରିଥିଲେ ଏବଂ ହେରୋଲ୍ଟଙ୍କ ଆବେଦନ ସହ ପେଟେଣ୍ଟ କାର୍ଯ୍ୟାଳୟ ହଲକୁ ଏକ "ହସ୍ତକ୍ଷେପ" ବିଷୟରେ ସୂଚିତ କରିଥିଲା। ଗା ow ଭାଇମାନେ ଆଇନଗତ ସହାୟତା ପ୍ରଦାନ କରିଥିଲେ। ସେତେବେଳକୁ, ହଲ୍ ତାଙ୍କର ପ୍ରଥମ ନିବେଶକମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଏକ ବ୍ୟବସାୟିକ ପ୍ରକ୍ରିୟା ବିକାଶ କରିବାରେ ବିଫଳ ହୋଇଥିଲା ଏବଂ ସେ ଲକପୋର୍ଟରେ ଥିବା କାଉଲେସ୍ ସ୍ମେଲଟରରେ ପରୀକ୍ଷଣ କରିବାକୁ ଯାଇଥିଲେ | ସେ ବହୁ ସଫଳତା ବିନା ଏକ ବର୍ଷ ପାଇଁ ପରୀକ୍ଷଣ କରିଥିଲେ କିନ୍ତୁ ନିବେଶକଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟି ଆକର୍ଷଣ କରିଥିଲେ। 1889ରେ ହଲ୍ର ପେଟେଣ୍ଟ ମଞ୍ଜୁର ହୋଇଥିଲା। [73] [i] ୧ 898989 ମସିହାରେ, ହଲ୍ର ଉତ୍ପାଦନ ଆଭ୍ୟନ୍ତରୀଣ ଉତ୍ତାପର ନୀତି ବ୍ୟବହାର କରିବାକୁ ଲାଗିଲା | [j] ସେପ୍ଟେମ୍ବର 1889 ସୁଦ୍ଧା ହଲ୍ ଉତ୍ପାଦନ 385 ପାଉଣ୍ଡ (175 କିଲୋଗ୍ରାମ)କୁ ବୃଦ୍ଧି ପାଇ 0.65 ଡଲାର ମୂଲ୍ୟରେ ହୋଇଥିଲା। ୧ 9090 ୦ ସୁଦ୍ଧା, ହଲ୍ର କମ୍ପାନୀରେ ପୁଞ୍ଜି ଅଭାବ ଥିଲା ଏବଂ ଡିଭିଡେଣ୍ଡ ପ pay ଠ କରିନଥିଲା | ନିବେଶକୁ ଆକର୍ଷିତ କରିବା ପାଇଁ ହଲ୍ଙ୍କୁ ତାଙ୍କର କିଛି ଅଂଶ ବିକ୍ରି କରିବାକୁ ପଡିଲା | ସେହି ବର୍ଷ ପାଟ୍ରିକ୍ରଫ୍ଟରେ ଏକ ନୂତନ କାରଖାନା ନିର୍ମାଣ କରାଯାଇଥିଲା। ଲକପୋର୍ଟରେ ଥିବା ସ୍ମେଲଟର ପ୍ରତିଯୋଗିତାକୁ ସହ୍ୟ କରିବାରେ ଅସମର୍ଥ ହୋଇ 1892 ସୁଦ୍ଧା ବନ୍ଦ ହୋଇଯାଇଥିଲା। ହଲ୍ - ହେରୋଲ୍ଟ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଆଲୁମିନାକୁ ଧାତୁରେ ପରିଣତ କରେ | ଅଷ୍ଟ୍ରିଆର ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ କାର୍ଲ ଜୋସେଫ ବାଇର 1888 ମସିହାରେ ସେଣ୍ଟ ପିଟର୍ସବର୍ଗର ଏକ ବୟନ କାରଖାନାରେ ଆଲୁମିନା ଉତ୍ପାଦନ ପାଇଁ ବକ୍ସାଇଟକୁ ଶୁଦ୍ଧ କରିବାର ଏକ ଉପାୟ ଆବିଷ୍କାର କରିଥିଲେ ଏବଂ ସେହି ବର୍ଷ ପରେ ଏକ ପେଟେଣ୍ଟ ପ୍ରଦାନ କରାଯାଇଥିଲା; [94] ଏହା ବର୍ତ୍ତମାନ ବାଇର ପ୍ରକ୍ରିୟା ଭାବରେ ଜଣାଶୁଣା। ବାଇର୍ କ୍ଷାର ସହିତ ବକ୍ସାଇଟକୁ ସିଣ୍ଟର୍ କରି ଏହାକୁ ପାଣିରେ ଲିଚ୍ କଲା; ସମାଧାନକୁ ଉତ୍ତେଜିତ କରିବା ପରେ ଏବଂ ଏଥିରେ ଏକ ବିହନ ଏଜେଣ୍ଟ ପ୍ରବର୍ତ୍ତନ କରିବା ପରେ, ସେ ଶୁଦ୍ଧ ଆଲୁମିନିୟମ୍ ହାଇଡ୍ରକ୍ସାଇଡର ଏକ ନିର୍ମଳତା ପାଇଲେ, ଯାହା ଉତ୍ତାପରେ ଆଲୁମିନାରେ କ୍ଷୟ ହୋଇଗଲା | ୧ 9292 ୨ ମସିହାରେ, ୟେଲାବୁଗାରେ ଏକ ରାସାୟନିକ କାରଖାନାରେ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବାବେଳେ, ସେ ଆଲୁମିନା କଠିନରୁ ପୃଥକ ପୃଥକ କ୍ଷାରରେ ଦ୍ରବୀଭୂତ ହୋଇଥିବା ବକ୍ସାଇଟର ଆଲୁମିନିୟମ ପଦାର୍ଥ ଆବିଷ୍କାର କରିଥିଲେ; ଏହି ପଦ୍ଧତିର ଶିଳ୍ପ ନିଯୁକ୍ତି ପାଇଁ ଏହା ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଥିଲା | ସେହି ବର୍ଷ ପରେ ତାଙ୍କୁ ଏକ ପେଟେଣ୍ଟ ଦିଆଯାଇଥିଲା। [94] [95] 1856ରୁ 1889 ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଡିଭିଲର ରାସାୟନିକ ପଦ୍ଧତି ବ୍ୟବହାର କରି ଉତ୍ପାଦିତ ଅବ୍ୟବହୃତ ଆଲୁମିନିୟମର ପରିମାଣ 200 ମେଟ୍ରିକ୍ ଟନ୍ ସହିତ ସମାନ | କେବଳ 1890ରେ ଉତ୍ପାଦନ 175 ମେଟ୍ରିକ୍ ଟନ୍ ଥିଲା | ଏହା 1893ରେ 715 ମେଟ୍ରିକ୍ ଟନ୍ ଏବଂ 1898ରେ 4,034 ମେଟ୍ରିକ୍ ଟନକୁ ବୃଦ୍ଧି ପାଇଲା | 1889 ମସିହାରେ ପାଉଣ୍ଡ ପିଛା ମୂଲ୍ୟ 2 ଡଲାରକୁ ଏବଂ 1894 ମସିହାରେ ପାଉଣ୍ଡ ପିଛା 0.5 ଡଲାରକୁ ଖସି ଆସିଥିଲା। ୧ 898989 ଶେଷ ସୁଦ୍ଧା, ଇଲେକ୍ଟ୍ରୋଲାଇସିସ୍ ମାଧ୍ୟମରେ ଉତ୍ପାଦିତ ଆଲୁମିନିୟମର କ୍ରମାଗତ ଉଚ୍ଚ ଶୁଦ୍ଧତା ହାସଲ ହେଲା | ୧ 9090 ୦ ମସିହାରେ, ଇଂଲଣ୍ଡରେ ଇଲେକ୍ଟ୍ରୋଲାଇସିସ୍ କାରଖାନା ଖୋଲିବା ପରେ ଓ୍ବେଷ୍ଟରର କାରଖାନା ପୁରୁଣା ହୋଇଗଲା | ନେଟ୍ଟୋଙ୍କର ମୁଖ୍ୟ ଲାଭ, ପରିଣତ ଆଲୁମିନିୟମର ଉଚ୍ଚ ଶୁଦ୍ଧତା, ଇଲେକ୍ଟ୍ରୋଲାଇଟିକ୍ ଆଲୁମିନିୟମଦ୍ୱାରା ତୁଳନା କରାଯାଇଥିଲା ଏବଂ ପରବର୍ତ୍ତୀ ବର୍ଷ ତାଙ୍କ କମ୍ପାନୀ ବନ୍ଦ ହୋଇଗଲା | [97] Compagnie d'Alais et de la Camargue ମଧ୍ୟ ଇଲେକ୍ଟ୍ରୋଲାଇଟିକ୍ ଉତ୍ପାଦନକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାକୁ ସ୍ଥିର କଲା ଏବଂ ଏହି ପଦ୍ଧତି ବ୍ୟବହାର କରି ସେମାନଙ୍କର ପ୍ରଥମ ଉଦ୍ଭିଦ 1895 ମସିହାରେ ଖୋଲା ଯାଇଥିଲା | ଆଲୁମିନିୟମ୍ ଧାତୁର ଆଧୁନିକ ଉତ୍ପାଦନ ବାଇର୍ ଏବଂ ହଲ୍ - ହେରୋଲ୍ଟ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଉପରେ ଆଧାରିତ | 1920ରେ ସ୍ୱିଡେନର ରସାୟନ ବିଜ୍ଞାନୀ କାର୍ଲ ୱିଲହେଲମ ସୋଦରବର୍ଗଙ୍କ ନେତୃତ୍ୱରେ ଏକ ଦଳଦ୍ୱାରା ଏହା ଆହୁରି ଉନ୍ନତ ହୋଇଥିଲା | ପୂର୍ବରୁ, ପୂର୍ବରୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଥିବା କୋଇଲା ବ୍ଲକରୁ ଆନାଡ ଇଲେକ୍ଟ୍ରୋଡ୍ ତିଆରି କରାଯାଇଥିଲା, ଯାହା ଶୀଘ୍ର ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଇଥିଲା ଏବଂ ବଦଳାଇବା ଆବଶ୍ୟକ କରେ | ଦଳ ଏକ ହ୍ରାସ ପ୍ରକୋଷ୍ଠରେ ଏକ କୋକ୍ ଏବଂ ଟାର୍ ପେଷ୍ଟରୁ ନିର୍ମିତ କ୍ରମାଗତ ଇଲେକ୍ଟ୍ରୋଡ୍ ଉପସ୍ଥାପନ କଲା | ଏହି ଅଗ୍ରଗତି ଆଲୁମିନିୟମର ବିଶ୍ୱ ଉତ୍ପାଦନକୁ ବହୁଗୁଣିତ କରିଥିଲା |